Epilepsi ve Sosyal Aktivite

Kronik bir hastalığı olan herkes için geçerli olmak üzere, çevresindekilerin aşırı kollamacılığı bu kişileri toplumdan izole edip, yalnızlığa ve fiziksel tembelliğe itmektedir. Epilepsili bireylere sıklıkla güvenli bir yerde bulunmaları hatırlatıldığı için bu kişiler sonuç olarak evlerinden dışarı çıkmamayı tercih eder hale gelirler. Hatta evdeki iş bölümüne bile katılmadıkları ve mazeret olarak hastalıklarını öne sürdükleri görülmektedir. Norveç’te yapılan ve epilepsili bireylerin boş zamanlarındaki sosyal aktivitelerinin incelendiği araştırmada birçok hastanın ailesi ile aynı mahallede oturmasına rağmen en fazla haftada bir aile ve arkadaşları ile görüştükleri; evde TV izlemek, radyo dinlemek ve kitap okumayı tercih ettikleri görülmüştür. Norveç, sosyal olanakların en iyi olduğu ülkelerden biri olmasına ve bireylerin çoğunlukla maddi sorunları bulunmamasına rağmen, epilepsili kişilerin her türlü sosyal faaliyetten kaçındıkları ortaya çıkmıştır. Bu kişiler, o aktiviteye karşı ilgilerinin bulunmadığını, kullandığı antiepileptik ilaçların yorgunluk gibi etkilerinin olduğunu, nöbet geçirme korkusu, öğreneceği yeni bir aktivite sırasında kendine eşlik edecek kimsenin bulunmaması gibi nedenleri ileri sürmüşlerdir. Grubun büyük kısmı, hareketsiz yaşamı sevmediklerini daha aktif olmak istediklerini belirtmişlerdir.

KAYNAKLAR

http://www.turkepilepsi.org.tr/menu/40/sosyal-ugraslar.